NMRI تأثیر ریپاگلینید بر تخمدان پلی کیستیک القاشده با تستوسترون انانتات در موش سوری نژاد

زمینه و هدف: سندرم تخمدان پلی کیستیک شایع‌ترین علت ناباروری ناشی از عدم تخمک‌گذاری در زنان بوده که یکی از راه‌های درمان این سندرم استفاده از داروهای حساس کننده به انسولین است. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی تأثیر داروی ریپاگلینید بر هیستومورفولوژی تخمدان پلی کیستیک است. مواد و روش‌ها: در این مطالعه القای تخمدان پلی کیستیک با تزریق تستوسترون انانتات به موش‌های نابالغ 5 تا 7 هفته‌ای در مدت 4 هفته انجام شد. سپس موش‌ها در دو گروه تقسیم شدند. گروه یک: کنترل بدون دریافت هیچ دارویی، گروه دو: داروی ریپاگلینید با دوز 30 میکروگرم به ازای هر سر موش دریافت نمودند. وزن بدن، نسبت وزن تخمدان به وزن حیوان، قطر تخمدان، تغییرات هیستولوژی تخمدان‌ها و ویژگی‌های بافت تخمدان با شمارش فولیکول‌ها موردبررسی قرار گرفت. برای این مطالعه از تست آماری تی تست استفاده شد (P£0.05.(T-test. نتایج: نتایج نشان می‌دهد که ریپاگلینید کاهش معنی‌داری بر وزن حیوان و قطر تخمدان داشت (P£0.05). ریپاگلینید همچنین باعث کاهش تغییرات تونیکا آلبوژینه، هیپرتکوز، تعداد اووسیت دژنره،، از هم گسیختگی و پیکنوزه شدن سلول‌های گرانولوزا و افزایش عروق خونی گردید. میانگین فولیکول‌های پریموردیال، پرایمری، پره آنترال، کیستیک و آترتیک در گروه ریپاگلینید نسبت به کنترل کاهش معنادار نشان داد (P£0.05). نتیجه‌گیری: ریپاگلینید می‌تواند آسیب‌های ناشی از تخمدان پلی کیستیک را جبران کند. توصیه می‌شود مطالعات بیشتری در این خصوص انجام شود